اشعار

حسین کیست؟ همان کس که عقل‌ها ماتش            که مـانـده‌انـد مـحـالات در مـحـالاتـش

فقط نه سورۀ والفجر، بلکه مصحف عشق            حـسـیـنی است به قـرآن جـمـیع آیـاتش

بدین سـبب سـفـر مـکـه‌اش تـمـام نـشد            که حـاجـیان بـشـتابـنـد سوی مـیـقـاتش

هـر آنکـه آب به یـاد حـسـین نـوشـیـده            ســلام بـر نــفـس پـاک او و امــواتـش

چقدر دست پُر از راه عـشق برگـشـته            کسی‌ که تربت اعلای اوست سوغاتش

حسین آتش عشق است و عشق، نامیراست            بمیرد آن که نـسوزد دلش در این آتش

چقدر این کاروان با رفتنش شور و نوا دارد            به مکه می‌رود اما خـیـال کـربـلا دارد

مبارک نیست بر پای مسافر اشک افشاندن            ولی اینجا چه سیلابی ز اشک دیدها دارد

امیر قـافـلـه وقت وداع قـبـر پـیـغـمـبـر            چه می‌گوید که آتش بر دل خیرالنسا دارد

نبوده تا کنون اینگونه غم در شهر پیغمبر            اگر چه خاطراتی تلخ ز داغ مصطفا دارد

اگرچه‌ در سرای وحی دیده کوه آتش را            اگرچه دیده در جامش حسن زهرجفا دارد

گرفته غم فضای شهر را از شرق تا مغرب            مگر دردانۀ حیدر به سر عزم کجا دارد؟

چه می‌گوید مگر اُمُّ البنین در گوش عباسش؟            سخن پنهان ولی در دیده اشکی بر ملا دارد

رباب با خود مبر گهوارۀ چوبین اصغر را            که‌‌ چندی بعد طفلت بر سریر عرش جا دارد

میل دل کندن از این دار فنا دارد حسین            شـوق دیـدار خـدای کـبـریا دارد حسین

با عزیزان صحبت خوف و رجا دارد حسین            شیـعـیان دیگر هوای نـینوا دارد حسین

روی دل با کاروان کـربـلا دارد حسین

راه افــتـاد از مـدیــنـه کـاروان آفـتــاب            حیدریون در رکاب و فاطمیون در حجاب

زینب و لیلا و فـضه، اُمّ کـلثوم و رباب            بس‌که محمل‌ها رود منزل به منزل با شتاب

کس نمی‌داند عروسی یا عزا دارد حسین

آبروی آسمان‌ها بر روی مرکب نشست            با نگاهی با وداعی رشتۀ دل‌ها گسست

در حرم عهد شهادت با خدای خویش بست            از حریم کعبۀ جدش به اشکی شست دست

مروه پشت سر نهاد اما صفا دارد حسین

راهی دشت بلا شد با دلی از غم دو نیم            کعبه هم می‌خواست باشد همرهش، مثل نسیم

می‌رود تا کـربـلا راه صراط المستـقـیم            می‌برد در کربلا هفـتاد و دو ذبح عظیم

بیش از اینها حرمت کوی منا دارد حسین

با دلی خون می‌رود از مروه تا کوی صفا            می‌کـند پـیک اجل هـمـراهی او از قـفـا

مکه و کـوفـه رهـایش کرد در دام جـفا            دشـمـنـانش بی‌امان و دوسـتانش بی‌وفـا

با کدامین سر کند مشکل دوتا دارد حسین

خون خود را رهنمای دین و امت می‌کند            خلق را دعوت به ایثار و شهادت می‌کند

گرچه دشمن بد کند او باز رأفت می‌کند            آب خود با دشمنان تشنه قـسمت می‌کند

عزت و آزادگی بین تا کجا دارد حسین

مانده فرزند علی در بین قومی کینه‌توز            دشنه بر کف رو به مقتل کرد شمر تیره روز

شاه عالم، کنج مقتل با دعایی سینه‌سوز            دست آخر کز همه بیگانه شد دیدم هنوز

با دم خـنـجـر نگـاهـی آشنا دارد حسین

گـوشـۀ گــودال مـی‌آیـد صـدای ویــلـتـا            خواهری در رفت و آمد هست سمت خیمه‌ها

زیر پـای شـمـر می‌لـرزد زمین کـربلا            شمر گوید گوش کردم تا چه خواهد از خدا

جای نفرین هم به لب دیدم دعا دارد حسین

مـانـند گـردنـبـنــد دورِ گــردن دخــتــر            مرگ اين چنين زيباست، از اين نيز زيباتر

مشتاق ديدار است چون يعقوب بر يوسف            مشتاق ديدار است چون زهرا به پيغمبر

در عالم رؤیا چه می‌بـیند؟ سری بر نی            پشت سرش بر نی سری دیگر؛ سری دیگر

با زخـم، درد تازه‌اش را می‌دهد تسکین            با خون، لباس کهنه‌اش را می‌کند زیور

در کوفه جمع یک نفر هم با خودش سخت است            در حـیرتم از هم نمی‌پـاشد چرا لشکـر!

انگشت مولا راه دوزخ را نشان داده‌ست            افسوس کوفی‌ها چه می‌بیـنند؟ انگـشتر!

قرآنشان را بعد از این هیچ اعتباری نیست            حالا که پاشیده‌ست از هم سـورۀ کـوثـر

جان بر لب ما آمد و جان از بر ما رفت            برخیز! ببین کعبۀ جان، سوی منا رفت

»دور از رخ او، دم‌به‌دم از دیدۀ زمـزم            سیلاب سرشک آمد و طوفان بلا رفت«

با روح الامـیـن از غـم آن مـاه بـگـوئید            نـور جـبـل‌الـنـور، بگو روح حرا رفت

با حِـجـر بگـوئـیـد ز سوز غـم هـجران            از درد بـمـیـریم که از دسـت دوا رفـت

»احرام چه بندیم چو آن قبله نه این‌جاست            در سعی چه کوشیم چو از مروه صفا رفت«

در جـامـۀ احـرام مـگـر تـیـغ نـبـسـتند؟            گفتند ز چه «آبروی مکه، کجا رفت؟«

می‌رفت که ره گم نشود؛ رهروِ عـاشق            می‌پـرسی اگر کـعـبۀ عـشاق چرا رفت

از «کرب» و «بلا» در ره جانان چه هراسی‌ست؟            او کعبۀ جان بود و سوی «کرب‌وبلا» رفت

هر کس که نشد همسفرش در سفر عشق            یک‌عمر خطا رفت، خطا رفت، خطا رفت

»گفتی که وصالش به دعا باز توان یافت            برخیز که عمرت همه در کار دعا رفت«

برخـیز که امـسـال ز حـج بـاز نـمـانـی            برخیز بـبـین کعـبۀ جان سوی منا رفت

چه دنیای بدی! انگار کفران پیش رو باشد            و بی‌پرواترین دوران عصیان پیش رو باشد

کران تا بی‌کران هر سمت‌وسویی آسمان ابری‌ست            گمانم قدر یک تاریخ، باران پیش رو باشد

هوا بوی جدایی می‌دهـد در موسم دیدار            زبانم لال، شاید روز هجران پیش رو باشد

و شاید وعدهٔ ذبحی که حرفش بود در قرآن            و شاید موعد رفتن به میدان پیش رو باشد

و شاید لابه‌لای خون و خاکستر سر نیزه            رها در باد گیسویی پریشان پیش رو باشد

مشخص بود از غم‌خطبه‌اش در سرزمین وحی            که باید خطبهٔ شمشیر بران پیش رو باشد

کسی که نام او ناجی نوح و کشتی‌اش بوده            مگر بیمی از این دارد که طوفان پیش رو باشد؟

کسی که عهد ابراهیم را بر دوش خود دارد            دلش می‌خواهد آخر عید قربان پیش رو باشد

غـمگـینم و شوقِ لـبالب از بیانم می‌رود           دارد غریب و خسته یارِ مهربانم می‌رود

دار و ندارم از وطن رخت سفر را بسته و           سست است زانوانم و تاب و توانم می‌رود

ای شهر پُر اندوه، ای کابوسِ کوچه الوداع           با خاطراتِ از مدینه مرثیه خوان می‌رود

مقصد به ظاهر کعبه اما راهیِ مقتل شده           پشت سرش اشکی روان از دیدگانم می‌رود

آورده با خود هر چه دارد را که قربانی کنَد           خورشید و ماه و کهکشان و آسمانم می‌رود

وقتِ اذان زل می‌زند تا بر علیِ اکبرش           یک بغض دردآلود، در صوتِ اذانم می‌رود

در هر قدم با غصه و دلشورۀ زینب مدام           یک داغِ دائم شعله‌ور در استخوانم می‌رود

بر خاک می‌نشیند و تا آب می‌نوشد حسین           جان می‌دهم! آرامش از روح و روانم می‌رود

این کاروان با آه بسته بندِ محـمل را اگر           بند دلم شد پاره چون جانِ جهانم می‌رود

بی‌تـابم و دلـواپـسم! تـنـدی نکن! آرامتر           «ای ساربان آهسته ران کآرام جانم می‌رود»!

جانم از روزِ ازل کعبهٔ ما کرب‌وبلاست            ذکرِ بی‌تابِ لبِ مُسلمِمان، کوفه میاست

تیغِ حـیدر، به کمر بسته حسین بن علی            سخن از شاهرگِ غیرتیِ خـونِ خداست

جبل‌الرَّحمهٔ کعبه، زده است تکیه به طور            خیره بر دستِ مسیحانفسِ یوسف ماست

حالِ پـرسـوزِ دعـای عـرفـه، داده نشان            ساقیِ جـامِ عـسل، تـشنه‌لبِ جـام بلاست

از خدا پُـر شده دیـشب، بـدنِ بی‌سپـری            همه حیرانِ حسینی که چه راضی به رضاست

فرش خون پهن شده، در شب خوبِ عرفه            مشعر و سعی و صفا، مقصدشان کرب‌وبلاست؟!

حاجیان را گفت: آن‌جا کعبه عریان می‌شود            در طواف کعبه آن‌جا جسمتان جان می‌شود

حج منم، چشمانتان را وا کنید ای حاجیان            کعبه بی‌من از شما مردم گریزان می‌شود

استطاعت هرکه دارد می‌شود ملحق به من            هرکه نامرد است پشت کعبه پنهان می‌شود

حاجیان را گفت: بی‌من حجّ ندارد حرمتی            کعبه بی‌من از شما مردم! گریزان می‌شود

گفت: در ذی‌‌الحجۀ امسال شوری دیگر است            گفت:‌ در ماه محـرّم عید قربان می‌شود

آمد و در کـربلا با آشـنـایـان خـیـمه زد            گفت با یاران که: فردا ظهر طوفان می‌شود

گفت با یاران که: فردا خطبۀ ناخوانده‌ای            گرم از نهج‌البلاغه باز عـنوان می‌شود

خطبه خواهد خواند فردا خواهرم بی‌ذوالفقار            گفت: فردا کاخ ظلم از ریشه ویران می‌شود

آمد و افتاد چشم حُر به چـشم روشنـش            مشکل حُر با نگاهی گرم آسان می‌شود

حاجی از کاروان وامانده‌ای گِرد حسین            یک شبه می‌گردد و در کعبه مهمان می‌شود

خیمه را خاموش کرد و گفت با یاران خویش:            ظهر فردا هرکه با من هست، قربان می‌شود

هرکه خواهد گو بمان و هرکه خواهد گو برو            می‌رود هرکس از این خیمه، پشیمان می‌شود

دوستان را گفت: فردا کربلا نورانی است            گفت: فردا با شما این‌جا چراغان می‌شود

روز خلقت را شما تفسیر دیگر می‌کنید            گفت: فردا محشر کبری نمایان می‌شود

حجّ امسالین حدیثی تازه‌تر آورده است:            عـید قـربان شما، شام غـریبان می‌شود

گفت: وقت «استلام» دست عباس علی‌ست            گفت: فردا زمزمِ خورشید، جوشان می‌شود

آمد و در کربلا حج را نمایش داد و رفت            آن نمایش همچنان بی‌پرده اکران می‌شود!

لبیک که در دل عـرفـات است و منایم            لـبـیـک که از خـویـش نـمـودنـد جدایم

لـبـیک که سـر تـا به قـدم مـحـو خدایم            لـبـیـک کـه امـروز نــدانـم بـه کـجـایم

پرواز کـنان زین قـفـس جسم ضعـیـفـم

گه در جـبل‌الـرحمه و گه مسجد خـیـفم

آن وادی سـوزنـده که دل راهـسـپارش            پیداست دو صد باغ گل از هر سرخارش

دارنـد همه رنـگ خـدایـی ز غـبـارش            هرکس به زبانی شده همصحبت یارش

قومی به مناجـات و گروهی به دعایند

از خویش سفر کرده در آغوش خدایند

این جا عرفات است و یا روح من آنجاست            دل هم شده آتشکده، هم دیده دو دریاست

پای جبل الرّحمه یکی زمزمه بر پاست            این زمزمه فریاد دل یوسف زهـراست

این سوز حسین است که خود بحر نجات است

می‌سوزد و مشغول دعای عرفات است

دیشب چه شبی و چه مبارک سحری بود            ما غافل و در وادی مشعـر خبری بود

در محـفـل حـجـاج صـفـای دگری بود            اشک شب و حال خوش و سوز جگری بود

هر سوخته‌دل تا به سحر تاب و تبی داشت

اما نتوان گفت که مهدی چه شبی داشت

ای مشعریان دوش به مشعر که رسیدید            آیـا اثـر از گـمـشـدۀ شـیـعــه نـدیــدیـد؟

آیـا دل شـب نـالـۀ مـهـدی نـشـنـیــدیـد؟            آیـا ز گـلـسـتـان رخـش لالـه نچـیـدیـد؟

آن گمشده مه تا به سحر شمع شما بود

دیشب پـسر فـاطـمه در جـمـع شما بود

امروز به هر خیمه بگردید و بجـوئـید            گـرد گـنــه از آیــنـۀ دیــده بــشــوئـیــد

در داخل هر خـیمه بگـردید و بجـوئـید            یابن الحسن از سوز دل خـسته بگـوئید

شـایـد به مـنـی چـهـرۀ دلـدار بـبـیـنـیـد

از یـار بـخـواهـیــد رخ یــار بـبـیـنـیــد

امروز که حجـاج به صحـرای منـایـند            از خویش جدایند و در آغـوش خـدایند

لب بـسـته سـراپـا هـمه سرگرم دعایند            در ذکـر خــدا بـا نـفـس روحْ فــزایـنـد

کـردنـد پـر از زمـزمـه و نـاله منی را

یک قـافـله بگـرفـتـه ره کرب و بلا را

این قافله از عشق به جان سلسله دارند            این قـافـلـه بـا قـافـلـه‌هـا فـاصـله دارنـد

این قـافـلـه جا در دل هر قـافـلـه دارند            این قـافـله تا مسلـخ خـون هروله دارند

این قـافـله تا کعـبۀ جان خانه به دوشند

از خـون گـلـو جـامـۀ احـرام بـپـوشـنـد

هفتاد و دو حاجی همه با رنگ خـدایی            از مکه برون گشته شده کرب و بلایی

از پیر و جوان در ره معـشـوق فـدایی            جسم و سرشان کرده زهم میل جـدایی

اصغر که پدر بوسه زند بر سر و رویش

پـیـداست شـهـادت ز سـفـیـدی گـلویش

خـیزید جوانان که عـلی‌ اکـبرتان رفت            ریحـانـۀ ریـحـانـۀ پـیـغـمـبـرتـان رفت

از مکه سوی کرب و بلا رهبرتان رفت            گـوئید به اطفـال عـلی اصغـرتان رفت

ای اهـل مـنـا شمـع دل نـاس کجا رفت

از کعـبه بپـرسـید که عبـّاس کجا رفت

ای اهل منی کعبه پُر از نور و صفا بود            دیـروز حـسـیـن بن عـلی بـین شما بود

سیلاب سرشکش به رخ و گرم دعا بود            از روز ازل کعـبۀ او کـرب و بلا بود

امروز به هجرش همه گریان بنـشیـنید

فـردا سـر او را به سر نـیـزه بـبـیـنـیـد

در مـکّـه بـپـرسـیـد ز زن‌های مـدیـنـه            زینب به کجا رفـت؟ کجا رفت سکـینه

کـلـثـوم چـرا نـالـه بـرآورده ز سـیــنـه            کو دخـتـر مـظـلـومـۀ زهـرای حـزیـنه

ای دخـترکـان یکـسره با شیـون و ناله

خـیـزیـد و بپـرسـید کجا رفته سه ساله

زین قـافـلـه روزی به مـدیـنـه خـبر آید            از کرب و بلا زینب خـونین جگـر آید

با آتـش هـفـتـاد و دو داغ از سـفـر آیـد            از مـنـبـر و مـحـراب نـبی نـالـه بـرآید

تا حـشـر از این شـعـله بلـرزد دل میثم

تـنـهـا نـه دل او کـه جـان هـمـه عـالـم

از مدینه کاروانی سوی جـانان می‌رود            سوی جانان کاروانی با دل و جان می‌رود

در تلاطم می‌رود این کاروان با اهل خویش            همچنان کشتی که او در موج و توفان می‌رود

حاجیان کـربـلا احـرام بـر تن کـرده‌انـد            عشق اکنون از پی آنها شتـابان می‌رود

بر طواف کـعـبۀ ایـثـار دل را بـسـته‌اند            با خدای خویش هر یک بسته پیمان می‌رود

ردِّ پایی مانده از این قافله بر روی خاک            در دل صحرا بیابان در بیـابان می‌رود

قافله در قافـله گـیـسو پـریـشان کودکان            کاروان در کاروان زینب پریشان می‌رود

سایبان غـنچه‌ای گردیده سقـف محـملی            مادری دارد گلی بر روی دامان، می‌رود

نوجوانی هم‌رکـاب سَید و سالار عـشق            استوار و پا به جا در اوج ایمان می‌رود

با قدی افـراخـتـه آئـيـنـه‌دار مـصـطـفی            هم قدم با کاروان چون سرو بستان می‌رود

می‌درخـشد چـهـرۀ ماه اباالفـضل رشید            در کنار کودکان سقـای طفـلان می‌رود

گاه گاهی می‌وزد بوی فراق از کاروان            چون به دنبالش اجل افتان و خیزان می‌رود

می‌رود دریـاترین دریا حـسین بن علی            «یاسر» اکنون در پِیَش چون دُرِّ غلتان می‌رود

در دل شب رفت فـرزنـد بـتـول            با دلـی پُـر درد در نـزد رسـول

از جـفــای روزگـار فـتـنــه‌جــو            گـریه بـگْـرفـتـش همی راه گلو:

یا رسـول‌اللَّه! مـنم اینک حـسـین            کز مَنَت بودی به گیتی، نور عین

شب همه شب بود در سوز و گداز            با خـدای خـویش در راز و نیاز

گـریه و زاری هـمی آغـاز کرد            با پـیـمـبر تا سحـر‌گـه، راز کرد

در سحر‌گاه اندکی خوابش ربود            تا ربودش خواب، شد وقت شهود

نور احمد، قبر اطهر را شکافت            وز افـق، مـاه یـمانی رخ بتافـت

دیـد بـیـرون آمـد از مهـر و وفا            با گروهی از ملایک، مصطـفی

در برش بگْرفت و چشمش بوسه داد            اشک وی بزْدود و لب بر لب نهاد

ای فـدایت هـم پـدر، هم مـادرم!            مــیــوۀ دل! یــادگــار اطــهـرم!

ای عزیز من! تو خود جان منی            از تـو بـاشد، دیـده‌ام را روشـنی

بینمت گویا در این زودی قـتـیل            ای تو در عالم، ذبیح و من، خلیل!

بـیـنـمـت در سـرزمـیـن کــربـلا            در میان خـاک و خـونی، مـبـتلا

مادرت زهرای اطهر در بهشت            حـیدر صفـدر، علیّ حـق‌سرشت

عـمّ تـو، حـمـزه، شهـید راه حق            جـعـفـر طیّـار کـاو بُـردی سبـق

در بهـشت خُـلـد، مـشـتاق تـوأند            انـتـظـار مـقـدمـت را مـی‌بـرنـد

بس بُوَد ما را به سویت، اشتیاق            یا حسین! «اُخرج الی ارضِ العراق»

خود تو را خواهد خدا در خاک و خون            وز تو پیدا، سرّ «ما لا‌‌ تعلمون»

رفـت از بــهــر وداع مـــادرش            در بـغـل بـگْـرفت قـبر اطهرش

گـفت با مـادر بـسـی از درد دل            ریخت اشک و تربتش را ساخت گل

سر بر‌آور، حـال فـرزندت ببـین            مـحـنت فـرزنـد دل‌بـنـدت بـبـین

سر بـر‌آور، کن تو بـدرودم دگر            که حـسـیـنت می‌رود سوی سفر

پـس بـرفـتـی خـامــس آل عــبــا            کـرد بــد رود مــزار مـجــتــبـی

در وداعـش با زبـان حـال گـفت            دُر همی بارید و با مژگان بسفت:

آسمان بگْرفته بر من کار، تنگ            در مـدیـنـه من نـبـتْـوانم درنـگ

در جـوار جد، تو را باشد وطـن            من به سـوی کـربـلا بـایـد شـدن

نـیـنـوا، جـای غـریـبـان بـلاست            خـواب‌گاه کـشـتـگـان کـربلاست

شد محـمّـد، ‌پـور پـاک مرتـضی            نــزد آن سـلـطـان اقـلـیـم رضــا

آگهی دادش شه از عـزم رحـیل            می‌روم بیرون از این شهر، ای خلیل!

تا کـشـانَد هر کجـا خـواهـد خـدا            خود مـرا با اهل بیت مـصطـفی

گفت: اندر مکّه آی، ای شه! فرود            مـأمـن حـق، قـبـلـۀ اهـل سـجـود

ور نـبـتْـوانی در آن‌جا زیـسـتـن            کوچ کن زآن‌جا، برو سوی یمن

کانـدر آن اعـوان و انصار توأند            مردمش از جان و دل، یار توأند

شاه گفتا: باشد این رأیت، صواب            می‌روم من، سوی مکّه با شتاب

در جهان گر خود نیـابم، مأمـنی            بـار ذلّـت را نـشـایـد چون مـنی

گـیرم آخر از ستـم، گردم شهـید            بهتر از عمر است و بیعت با یزید

چون رسید این‌جا سخن، بس زار‌زار            گـریه بـنْـمـودند چون ابـر بهـار

امّ‌سـلْــمـه زیـن خـبـر، آگـاه شـد            خـاطـر‌آشـفـتـه به نـزد شـاه شـد

ای تو ما را یـادگـار مـصـطفی!            از رُخت بطحا و یثرب را صفا!

از حـریم جـدّ خود، خـیـر‌البـشر            پا منه بیرون و بگْـذر زین سفر

زین سـفـر آیـد هـمی بوی فراق            می‌کشد آخر تو را سوی عـراق

من شـنـیـدم خود ز خـتـم‌ الانـبـیا            در عـراق و سـرزمـیـن کـربـلا

«قـرّة‌العـین» مرا، حـزب یـزید            می‌نمایـند از ستـم، روزی شهید

گفت شاه: ای مادر فرخنده‌ فـال!            نیست بر من نیز خود پوشیده حال

دانم، ای مادر! مرا اندر چه روز            مـی‌رسـد آن وقـعـۀ بـنـیـاد‌ سـوز

می‌شناسم نیک، من، خود مدفـنم            در کجـا گـردد جـدا سـر از تـنم

می‌شـنـاسم آن کـسـان کز اقـربـا            کـشـته می‌گـردنـد در آن ماجـرا

پـس اشـارت کرد، سوی نـیـنـوا            گـشت مشـهـودش زمـین کـربلا

دسـت بُـرد و از دیـار غـربـتـش            قـبـضه‌ای بـرداشتی از تربـتـش

هان! بگیر این تربت و در شیشه دار            زین سخن، دل فارغ از اندیشه دار

چون مبدّل خاک را بینی به خون            گـو دگـر « انّـا الـیـه راجعـون»

امّ‌سلْمه زین خبر بگْـریست زار            لطمه زد با‌ آه و شیون بر عـذار

با دلی می‌گفت از غم، چاک‌چاک:            یا رسول‌اللَّه! بر آور سر ز خاک

این حسین است، آن عزیز کردگار            عرش رحمان را ز رفعت، گوش‌وار

سـال‌هـا پـروردی انـدر دامـنـش            حالیا مضـطـر نمـوده دشـمـنـش

شد مـهـیّـای سـفـر، شـاه حـجـاز            برگ و ساز آن سفر را کرد ساز

شهـر یـثرب را دگر بدرود کرد            رو به سوی کعـبۀ مقـصود کرد

کرد طی، منزل‌به‌منزل، روز و شب            تا به شهـر مکّـه، آن میر‌ عـرب

بار بربـنـدیـد آهـنگ سـفـر دارد حسین           نیّت رفتن در آغوش خطر دارد حسین

خنجر نامردمی خوردن ز اهل کوفه را           خوب می‌داند که میراث از پدر دارد حسین

اهل‌بیتش را ببین همراه خود آورده است           چون‌که از پایان کار خود خبر دارد حسین

تا بگوید شرط دینداری فقط آزادگی‌ست           روی دستش غنچه‌ای بی‌بال و پر دارد حسین

بانگ بر زد پیکری بی‌دست «اَدرک یا اَخا«           ناگهان دیدند دستی بر کمر دارد حسین

کوه صبر است او که هم داغ برادر دیده است           هم تک و تنهاست، هم داغ پسر دارد حسین

بر فراز نی نگاهش را به صحرا دوخته‌ست           آه اگر از اهل‌بیتش چشم بردارد حسین

کاروانی نیزه و شمشیر و خنجر پیش رو           کاروانی اشک و ماتم پشت سر دارد حسین

تا که حـج ناتـمام خـویش را کـامل کند           ترک سر کرده‌ست، احرامی دگر دارد حسین

ای سفیر صبح! نور از لامکان آورده‌ای           بر حصار شب دمی آتشفشان آورده‌ای

تا که از مشرق دمیدی، سرخ‌رو چون آفتاب           روشنایی از کران تا بی‌کران آورده‌ای

تا چو نیلوفر زدی در برکۀ خون، دست و پا           پای از رفعت به اوج کهکشان آورده‌ای

آب دادی تا گُلِ توحید را از جوی خون           در کویرستان بهاری بی‌خزان آورده‌ای

نام تو شد شهره در آفاق چون آیات نور           تا به روی نیزه قرآن بر زبان آورده‌ای

از منا برتـافـتی رو، آمـدی در کـربـلا           فدیه با خود کاروان در کاروان آورده‌ای

برد ابراهیم اگر از بهر قربان یک ذبیح           تو به مذبح، کودک و پیر و جوان آورده‌ای

در زمان قحط‌سال عشق و ایثار و خلوص           تو حدیث عاشـقی را در میان آورده‌ای

خون پاکت شعله زد بر خرمن بیداد و کفر           بهر اهـریمن شهـابی بی‌امـان آورده‌ای

تـربت پـاک تو بادا غـرقـۀ عطر درود           چون گـل آزادگی را ارمـغان آورده‌ای

بار بر بسته‌ای ای دل، به سلامت سفرت           می‌بـری قـافـلۀ اشک مـرا پـشت سرت

راه می‌افتی و باقی‌ست به خاک عرفات           حرف‌هایی که روان بود از آن چشم ترت

به کجا می‌بـرد این راه بـلاخـیز تو را!           کـودکـان‌اند و زنـان‌اند چرا همسـفرت؟

ز امر حق قصد سفر داری و زین غم دلها           می‌شـود از سـر دلـباخـتـگی دربه‌درت

خـبر قـاصد تو می‌رسـد از طـوفـان‌هـا           این خبر چیست؟ که داغی‌ست گران بر جگرت

می‌رسی کم‌کم و پیداست به پهـنای افق           خـیمۀ در دل صحـرای بلا شـعـله‌ورت

میهمان هستی و با نیـزه و شمشیر چرا           میزبان تو گرفته‌ست چنین دور و برت؟

روزهـا می‌گـذرد می‌رسـد از راه آخـر           آن غروبی که سر نیزه روان است سرت

وقتی که با عشق و عطش یاد خدا کردی            احرام حـج بستی و عـزم کـربلا کردی

تو در تـمام راه، دور عـشق چـرخـیدی            حاشا اگر یک لحظه حَجّت را رها کردی

هـفتاد دفعه دور معـشوق خودت گشتی            آخر به روی نیـزه حَجَّـت را ادا کردی

شیطان به رویت سنگ زد، از کوفه پرسیدم:            کافر چرا اعمال حج را جا به‌ جا کردی

تا پای جان ماندن همان عهد قشنگی بود            عهدی که کوفی بست اما تو وفا کردی

خـون خـدا بودن قـیـامت می‌کـند در تو            حق داشتی تا محشرت را خود به پا کردی

تو خوب می‌دانستی آنجا یار و یاور نیست            حس می‌کنم از کربلا ما را صدا کردی

اینکه تو ابن بـوتـرابـی اتـفـاقـی نـیست            تو خاک را با خون پاکت کـیمیا کردی

حالا دلم با هر تپش صحن و سرای توست            یک کعبهٔ شش‌گوشه در قـلبم بنا کردی

خوشا آن‌کس که امشب در کنار کعبه جا دارد            به سر شور و به دل نور و به لب ذکر خدا دارد

همه در مکّه جمع و کاروانی خارج از مکّه،            ره صحرا گرفته، کیست این، عزم کجا دارد

امیر کاروان، فرزند زهرا با جوانانش            برای حجّ خـون عـزم دیار کربلا دارد

ذبیح اکبر این کاروان باشد علی‌اصغر            که حلـقی تشـنه اما تـشنۀ تـیر بلا دارد

حسین بن علی حجّی رود یاران که در این حج            چهل منزل به روی نیزه‌ها سعی و صفا دارد

چو حاجی می‌شود محرم بپوشد حلّه‌ای بر تن            عزیز فاطمه بر تن لباس از بوریا دارد

تنش در موج خون افتاده با خواهر سخن گوید            سرش ذکر خدا از نیزه تا تشت طلا دارد

از حـریـم کـعـبه آهـنگ سفـر داریم ما           مقصدی بالاتر از این در نظر داریم ما

می‌رویم از کعبه سوی کـربلای پُر بلا           اینچـنین حُکـم از خدای دادگر داریم ما

از برِ قبر پیمبر گرچه هجرت کرده‌ایم           گوش جان بر گـفتۀ خیرالبشر داریم ما

چون خدا خواهد ببیند جسم ما را غرق خون           نِی ز مرگ اندیشه، نِی خوف از خطر داریم ما

دینِ حق گر جُز به قتل ما نگردد جاودان           از سنان و تیغ و پیکان کِی حَذَر داریم ما

تا کـنـیـم اتـمام حـجّ نـاتـمـام خـویش را           از ازل شورِ شهادت را به سر داریم ما

از زادگاه خویش کـجا می‌روی حسین            این راه امن نیست چرا می‌روی حسین

با حـاجـیان کـعـبه که عـهـدی نـداشتی            سوی کدام شهـر و بلا می‌روی حسین

آیـا که داده وعــدۀ مـهـمـان نـوازی‌ات            با خانـواده مستِ صـفا می‌روی حسین

در روز روشن از که کـنایه شـنـیده‌ای            کاین نیمه شب بدون صدا می‌روی حسین

از مـژدۀ سـفـر هـمـه شـادنـد کـودکـان            مرغان به زیر پر چو قطا می‌روی حسین

گـویـا دل از مـدیـنـۀ جـدّت بــریــده‌ای            خود را سپرده‌ای به خدا، می‌روی حسین

بـدرود ای عـزیـز، خـدا بـاد هـمـرهت            با اشک و آه و سوز و نوا، می‌روی حسین

عـزّت زیـاد، آه، کجـا می‌روی حـسین            تا مکه، یا به کرب و بلا می‌روی حسین

این وقتِ شب! شبانه چرا بار بـسته‌ای            با اهل بـیـتِ آل عـبـا می‌روی حـسـین

با کـودکـان و پـردگـیـان و مـعـاشـران            گویا به پیـشـگـاه خـدا می‌روی حـسین

اینـگـونه که تو غـرقِ وداعِ پـیـمـبـری            داری به مـقـتـل شهـدا می‌روی حـسین

شیرخواره می‌بری و جوان می‌بری و پیر            عباس می‌بری، به خَفا می‌روی حسین

صاحب حرم! چرا ز حرم می‌زنی برون            با سوز و اشک و حال بکا می‌روی حسین

با هـیـبتِ پـیـمـبـر اکــرم زدی بـه راه            با ذکر مادرت، به نـوا می‌روی حسین

«اُخرج إلیَ العراق» شنیدی ز جدِّ خود؟            آیا به کـوی درد و بـلا می‌روی حسین

زینب اسیـر می‌شـود و تو شهـیدِ عشق            داری بـسوی اهل جـفا می‌روی حسین

حج را بَدل به عمره کـنی ای امامِ حج            تا قـتلـگـاه، جـای مـنـا می‌روی حسین

زیر سُـم سـتـور، تنَت لِه شـود غـریب            در زیر تیغِ کین ز قـفا می‌روی حسین

در پیـش چـشم فـاطمه با جـسم بی‌کـفن            بر عهد خویش کرده وفا می‌روی حسین

از کربلا به کوفه و از کوفه تا به شام            بر نیزه‌ها به رأس جدا می‌روی حسین

بعد از تو کوفه، رحم به زینب نمی‌کند            در شامِ غم به طشتِ طلا می‌روی حسین